۱۱ باور نادرست در مورد اختلال طیف اتیسم
سازمان ملل روز سیزدهم فروردین (۲ آوریل)را، روز جهانی آگاه سازی در مورد اوتیسم نامگذاری کرده است. شعار این روز در سال جاری “توانمند سازی دختران و زنان مبتلا به اوتیسم” است. متاسفانه این اختلال درکشور ما شیوع بالایی دارد و آگاهی و شناخت افراد (و حتی گاهی کادر درمان و پزشکی) در مورد این اختلال پایین است و همین امر سبب می شود افراد مبتلا در سطح جامعه اغلب مورد غفلت قرار گیرند. به همین بهانه با ذکر ۱۱ باور نادرست در مورد این اختلال، به استقبال این روز می رویم.
باور نادرست اول: افراد مبتلا به اوتیسم نیازی به دوست ندارند
واقعیت: افراد مبتلا به اوتیسم نقص در مهارت های اجتماعی دارند که باعث می شود تعاملات اجتماعی برای آنها دشوار باشد. آنها ممکن است افرادی خجالتی یا سرد به نظر برسند در حالیکه صرفا قادر نیستند تمایل شان برای برقراری ارتباط را مانند دیگران نشان دهند.
باور نادرست دوم: افراد مبتلا به اوتیسم قادر به حس و بیان هیجانات خود از جمله شادی و غم نیستند.
واقعیت: اوتیسم باعث نمی شود که فرد مبتلا قادر به درک هیجاناتی که شما احساس می کنید نباشد، بلکه تنها سبب می شود که به شیوه های متفاوتی هیجانات خود را احساس کند و نشان دهد.
باور نادرست سوم: افراد مبتلا به اوتیسم قادر به درک هیجانات دیگران نیستند.
واقعیت: اوتیسم اغلب سبب تاثیر بر توانایی فرد مبتلا در درک ارتباطات بین فردی غیر کلامی می شود و چنین افرادی ممکن است صرفا بر مبنای زبان بدن و یا تون صدای دیگران قادر به درک غم و ناراحتی آنها نباشند. اما زمانیکه این هیجانات به صورت واضح تری با این افراد مطرح می شود احتمال بیشتری دارد که احساس همدلی و دلسوزی با دیگران داشته باشند.
باور نادرست چهارم: همه افراد مبتلا به اوتیسم دارای ناتوانی ذهنی هستند.
واقعیت: اوتیسم همزمان با محدودیت هایی که برای فرد مبتلا ایجاد می کند ممکن است توانایی های هم در او ایجاد کند. افراد زیادی در طیف این اختلال دارای ضریب هوشی نرمال و حتی بالا هستند و گاهی توانایی های جزیزه ای به ویژه در موسیقی، ریاضیات و تجسم فضایی ممکن است در این افراد مشاهده شود.
باور نادرست پنجم: افراد مبتلا به اوتیسم افرادی شبیه هم هستند.
واقعیت: اختلال اوتیسم یک طیف است و این بدان معناست که علایم و ویژگی های این اختلال می تواند منحصر به فرد باشد و به صورت بارزی از یک فرد مبتلا به فرد دیگر متفاوت باشد.
باور نادرست ششم: افرادی که علایم تیپیک اختلال اوتیسم را نشان می دهند، صرفا افراد خاصی هستند که با رشد و افزایش سن از این وضعیت رهایی می یابند.
واقعیت: اوتیسم یک اختلال با منشا بیولوژیک است که بر رشد و تکامل مغز تاثیر می گذارد و بیشتر افراد مبتلا در تمام طول زندگی با آن درگیرند.
باور نادرست هفتم: افراد مبتلا به اوتیسم برای همیشه این اختلال را دارند.
واقعیت: پژوهش های جدید نشان داده که کودکان با تشخیص اوتیسم پس از مداخلات زودهنگام فشرده و شدید می توانند به حدی بهبودی یابند که از چهارچوب تشخیصی این اختلال خارج شوند. این پژوهش ها شواهدی هستند بر اهمیت مداخلات زودهنگام همزمان با بروز اولین علایم در کودکان مبتلا.
باور نادرست هشتم: اوتیسم فقط یک اختلال مغزی است.
واقعیت: پژوهش ها نشان داده اند که بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم همزمان از اختلالات دستگاه گوارش (GI)، حساسیت های غذایی و بسیاری از آلرژی ها رنج می برند.
باور نادرست نهم: فرزندپروری بد عامل ایجاد اوتیسم است.
واقعیت: عامل ایجاد کننده این اختلال همچنان ناشناخته است و تئوری “مادران یخچالی” که در دهه ۱۹۵۰ میلادی مطرح بود و علت ایجاد این اختلال در کودکان را سردی هیجانی مادران می دانست مدتهاست که رد شده است.
باور نادرست دهم: شیوع اوتیسم به طور یکنواختی در طی ۴۰ سال گذشته افزایش یافته است.
واقعیت: میزان اوتیسم در طی ۲۰ سال گذشته رشد نامتقارنی تا حد ۶۰۰% افزایش داشته است. در سال ۱۹۷۵ تخمین زده می شد از هر ۱۵۰۰ نفر ۱ نفر مبتلا به اوتیسم باشد در حالیکه در سال ۲۰۱۴ از هر ۶۸ نفر ۱ نفر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود.
باور نادرست یازدهم: مداخلات توانبخشی برای افراد مبتلا به اوتیسم تحت پوشش بیمه است.
واقعیت: حتی در بسیاری از کشورهای توسعه یافته هم هنوز خدمات توانبخشی اختصاصی مبتلایان به این اختلال تحت پوشش بیمه قرار ندارد.
دکتر مهدی معینی (فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان)
