اگر شما هم نوجوانی دارید که رفتارهای خود آسیب رسان دارد به این نوشته کوتاه توجه کنید:
مطالعات نشان می دهد حدود ۱۰ تا ۲۰% نوجوانان ممکن است در بخشی از دوران نوجوانی رفتارهای خود آسیب رسان داشته باشند. این رفتارها می تواند شامل بریدن یا خراشیدن بدن، سوزاندن بدن، ضربه زدن سر یا بخش های دیگر بدن به اجسام سخت، کندن مو و … باشد.
شایعترین نوع این رفتارها بریدن با اجسام تیز است که در نواحی مختلف بدن از جمله ساعد، بازو، شکم، ران، ساق و گاهی اندام های تناسلی می تواند اتفاق بیفتند.
بیشتر والدین در مواجه ناگهانی با این رفتار نوجوان خود شوک می شوند و واکنش های هیجانی و احساسی نشان می دهند که منجر به بدتر شدن شرایط می شود.
دلایل متعددی برای بروز این رفتار در نوجوانان می تواند وجود داشته باشد.
شاید اولین دلیلی که به ذهن والدین برای توضیح رفتار نوجوان خود خطور کند اقدام به خودکشی باشد. درست است که رفتارهای خود آسیب رسان تکرار شونده می تواند نوحوان را مستعد اقدام به خودکشی در آینده کند اما در مراحل اولیه اغلب این رفتار ارتباطی با خودکشی ندارد.
از دلایل دیگری که ممکن است در مواجه اول به با این رفتار به ذهن والدین برسد جلب توجه از سوی نوجوان است. باید توجه داشت که این رفتار در بیشتر موارد برای جلب توجه انجام نمی شود و حتی نوجوان بیشتر موارد با پوشاندن محل آسیب زدن سعی در پنهان نگه داشتن آن می کند.
اما مهمترین عاملی که توضیح دهنده این رفتار در نوجوانان است پدیده درد روانی و عدم تنظیم هیجانات نوجوان است. نوجوان در این موارد با رفتارهای خود آسیب رسان و تجربه درد ناشی از آن به نوعی سعی در تسکین درد روانی خود دارد. تا حدی که این نوجوانان عنوان می کنند از انجام این رفتارها و درد ناشی از آن آرام می شوند و لذت می برند.
علل گوناگونی می تواند در یک نوجوان درد روانی طول کشیده ایجاد کند و وی را مستعدد رفتارهای خود آسیب رسان کند. از مهمترین آنها انواع بدرفتاری و سورفتارها در دوران کودکی یک نوجوان است. همچنین محیط زندگی و خانوادگی نا ایمن، پرتنش و سرد و همچنین حوادث بد دوران کودکی می تواند در دوره نوجوانی سبب بروزرفتارهای خود آسیب رسان در وی شود.
از سایر علل می توان به بیماری های روان پزشکی مانند افسردگی یا مصرف مواد یا رفتارهای تقلیدی ناشی از فشار هم سالان برای انجام این رفتارها اشاره کرد.
اما به عنوان والدین در مواجه با این رفتار چه باید کرد؟
از واکنش هیجانی و ناگهانی اجتتاب کنید چرا گه شرایط را بدتر و از کنترل شما خارج می کند.
او را نادیده نگیرید.
او را درک کنید در یک محیط همدلانه و بدون سرزنش و قضاوت با نوجوان خود صحبت کنید. سعی نکنید به سرعت به دنبال یافتن علت این رفتار نوجوان خود باشید. به او فرصت دهید تا با شما صحبت کند و در فرصتی مناسب با روان پزشک کودک و نوجوان ملاقات داشته باشید.
