پسر ۸ ساله ای با گونه های سرخ همراه پدر و مادر وارد اتاق ویزیت می شود.
از لحظه ورود متوجه تیک های حرکتی متعدد در سر و صورت و اندام های کودک می شوم.
پدر مصاحبه را شروع می کند و می گوید “خیلی بد دهن شده، همه اش فحش می دهد، هر قدر هم می گویم فحش نده و حتی کتکش می زنم بیشتر فحش می دهد، آبرو برایمان نگذاشته!”
مادر می گوید” نمی دانم این فحش ها را کجا یاد گرفته! حرف های خیلی بدی می زند…” کودک در میان صحبت های مادر با صدای بلند فحش زشتی می دهد و پدر با صدای بلند رو به کودک می گوید “خفه شو!” و بلند می شود که او را بزند. حالا متوجه علت سرخی گونه های کودک می شوم.
پدر و مادر را به آرامش دعوت می کنم. و از منشی می خواهم کودک را از اتاق خارج کند. برایشان توضیح می دهم که نام این بیماری “توره” است که همراه با تیک های متعدد صوتی و حرکتی است و این فحش ها بخشی از تیک های صوتی کودکشان است و در اختیار و اراده او نیست و تنبیه و اصرار بر نگفتن تنها با افزایش اضطراب کودک سبب افزایش و تشدید تیک های حرکتی و صوتی می شود.
دارو شروع می شود و آموزش های بیشتری برای نحوه برخورد با این اختلال به پدر و مادر می دهم.
۲ هفته بعد کودک را می بینم. علیرغم تیک های حرکتی مختصر فحش دادن متوقف شده.
