مادر، پسر ۸ ساله اش را برای ارزیابی به مطب آورده. پس از شرح حال و معاینه با تشخیص اصلی بیش فعالی و نقص تمرکز و با توجه به شدت بیماری لازم است برای کودک ریتالین تجویز شود.
تشخیص و ضرورت درمان دارویی را برای مادر می گویم. تا نام داروی ریتالین را می آورم چشمهای مادر درشت می شود و می گوید” آخه تو این دارو شیشه است”
از او می خواهم اگر نگرانی یا شنیده ای دیگری هم درباره این دارو دارد بگوید. می گوید “پسر عمه خودش بچه که بوده همین دارو را خورده و الان معتاد است”
برای او توضیح می دهم که هیچ مادری از اینکه دارو به کودکش بدهد راضی و خشنود نیست اما وجود شیشه در این دارو به هیچ وجه واقعیت ندارد و اصلا فرمول شیمیایی این دو ماده با هم متفاوت است و فقط افراد بی اطلاع یا مغرض هستند که این مطلب را می گویند.
برایش توضیح می دهم که کودکان مبتلا به این بیماری به دلیل تکانشگری زیادی که دارند بیش از سایر بچه ها ممکن است به سراغ بعضی از رفتارها بروند که البته با درمان به میزان قابل توجهی این احتمال کمتر می شود.
توضیحات کاملتر و بیشتری به مادر می دهم. اما مادر حاضر به پذیرش درمان با داروی ریتالین نیست…
داروی دیگری را برای شروع درمان تجویز می کنم ولی این دارو سرعت عمل و قدرت ریتالین را در کنترل علایم ندارد.
