مادر به همراه پسر ۱۰ ساله اش به اتاق ویزیت وارد می شود.
در شرح حال و مصاحبه اولیه ، تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی قطعی است. در سابقه طبی کودک صرع گزارش می شود. از مادر توضیح بیشتری در این مورد می خواهم:
“بچه ام تا ۶ سالگی تحت درمان تشنج بود و پس از آن دکتر دارویش را قطع کرد. بچه ام زیاد می ترسید و به همین خاطر سال قبل پیش یک مشاور می بردمش. یک روز به او شکایت از شب ادرای بچه ام کردم. تا مدتی توصیه ها و روش های برای کم کردن شب ادراری پیشنهاد داد که تاثیری نداشت. در جلسه ای به من گفت این داروی… را از داروخانه بگیر و شب ها بهش بده. از داروخانه ای این دارو را گرفتم و بهش دادم. بعد چند وقت شب اداری قطع شد. یک شب وسط های شب با صدای خُر خُری که از اتاق بچه ام می آمد بیدار شدم رفتم بالای سرش دیدم در حال تشنج کردن است. چون قبلا با تشنج آشنا بودم. فکر کردم تشنجش قطع می شود. یکی دو دقیقه ای صبر کردم اما تشنج قطع نمی شد. به اورژانس زنگ زدم تا آمدن آنها هم تشنج ادامه داشت به بیمارستان که رسید تشنج قطع شد ولی دوباره در اورژانس تشنج کرد. مجبور شدند به آی سی یو انتقالش دهند. زمانی که به بخش آمد پزشکش گفت عامل ایجاد این تشنج طول کشیده مصرف همان دارو است که برای شب ادراری به بچه داده شده.”
به مادر می گویم چرا باید دارویی را با توصیه یک فرد غیر پزشک به فرزندت بدهی؟
می گویم می دانی این نوع تشنج های طول کشیده می توانست به مغز کودکت آسیب های دایمی بزند و حتی خطر مرگ داشته باشد؟
مادر جوابی ندارد…
