پدر به تنهایی مراجعه کرده است. پرونده را می بینم، بیش از ۷ ماه است که دیگر کودکش را برای ویزیت نیاورده است. کودک ۹ ساله ای که با تشخیص اختلال نقص تمرکز و بیش فعالی تحت درمان بود. از علت عدم پیگیری درمان سوال می کنم. پدر می گوید” فرزندم زمستان ها خیلی خوب می شود و به همین دلیل با همسرم تصمیم گرفتیم دارویش را قطع کنیم. دو ماه بعد از قطع دارو خیلی بد شد و اینبار به سفارش یکی از دوستان پیش یک عطاری رفتیم. ایشان به پسرم شربتی به نام شربت ریواس دادند. چند روز که استفاده کرد بدتر شد علام بی اختیاری ادرار و مدفوع هم پیدا کرد. دارو قطع شد ولی عوارضش باقی موند. چند جا هم دکتر اطفال بردمش ولی نتیجه ای نداشته و گفتند دوباره روان پزشک ببیندش”
در این مورد انگ مراجعه به روان پزشک و مصرف داروهای روان پزشکی در حدی بود که علیرغم کنترل علایم با دارو، خانواده تصمیم به قطع دارو و استفاده از داروهای گیاهی نامعلوم کرده بود و علاوه بر محروم کردن کودک از یک درمان علمی موثر عوارضی را هم بر کودک تحمیل کرده است. و تاسف بار آنکه این نوبت آخر نیز ناخواسته و بنابر توصیه پزشک اطفالش مجدد مراجعه داشته.
چند مراجع قبل از این پدر، دختری ۶ ساله با مادر مراجعه کرده بود. علایم بیماری کنترل نبود به مادر پیشنهاد استفاده از داروی ریتالین را دارم که بلافاصله واکنش شدیدی نشان داد. از علت واکنشش سوال کردم. جواب دارد “ریتالین اعتیاد آور است و شوهرم مخالف است” ازاو می خواهم برایم بگوید که چرا فکر می کند این دارو اعتیاد آور است. ولی تنها به شنیده های خود استناد کرد، آن هم شنیده هایی از در و همسایه و فامیل.
متاسفانه باورهای غلط و انگ های نابجا در مورد درمان های دارویی روان پزشکی بخشی از جامعه را از درمان های به روز و موثر محروم کرده و صد تاسف که عمدتا کودکان و نوجوانان قربانیان این ناآگاهی هستند.
