خانواده را دور هم جمع کنید: بهترین محافظ در برابر استرس بلایای طبیعی، عشق و حمایت اعضای خانواده از یکدیگر است.
به کودکانتان اطمینان دهید که مراقب آنها هستید: اجازه دهید کودکانتان بفهمند که خانواده هنوز جای امنی است و اعضای خانواده درکنار هم می مانند.
کودکیِ کودکانتان را به رسمیت بشناسید: کودکان کم سن و سال ممکن است نتوانند ترس ها و اضطراب های خود را به زبان بیاورند. وقتی آنها می ترسند بیشترین نگرانی شان این است که تنها بمانند. به آنها اطمینان بدهید که تنهایشان نمی گذارید.
با کودکانتان با زبان قابل فهم صحبت کنید: برای آنها توضیح دهید که چه اتفاقی افتاده و چه اتفاقاتی در حال وقوع است و به آنها اطمینان دهید که نیروهای کمکی در حال امدادرسانی به آسیب دیدگان هستند.
به افکار کودکانتان گوش دهید: سعی کنید که بفهمید کودک شما در مورد وقایع پیش آمده چگونه فکر می کند و چگونه آنها را توضیح می دهد. به سوالاتش گوش دهید و با صداقت به آنها پاسخ دهید اما اطلاعات غیر ضروری و بیش از آنچه نیاز به شنیدنش دارد به وی ندهید.
کودک خود را تشویق کنید که حرف بزند: یک فضای توام با پذیرش را فراهم کنید که کودک و تمامی اعضای خانواده برای بیان نگرانی هایشان احساس راحتی بکند. راه دیگر اینست که از کودک بخواهیم نقاشی بکشد و در مورد نقاشی اش برای ما توضیح دهد.
هر چه سریعتر کودک را به برنامه عادی و روزمره زندگی (مدرسه، مهد) برگردانید: این کار به کودک شما می فهماند که شما کنترل اوضاع را در دست دارید. همچنین نظارت بر برنامه منظم غذایی و خواب کودک باعث بازسازی ساختار خانواده در ذهن کودک و ایجاد حس امنیت در او می شود.
دسترسی کودکتان را به اخبار و تصاویر حادثه محدود کنید و از قرار گرفتن در موقعیت هایی که یاد آور ترس واقعه در کودک است اجتناب کنید.
دکتر مهدی معینی (فوق تخصص روان پزشکی کودک و نوجوان)
